Waarom een presentatie niet begint met bedanken
![Girl-with-Bubble-By-Viktor-Hanacek-on-picjumbo-[web]](/wp-content/uploads/Girl-with-Bubble-By-Viktor-Hanacek-on-picjumbo-web.jpg "presentatie die als zeepbel uit elkaar spat")
“Dank u wel.”
“Ik ben blij om hier te zijn.”
Fijn dat u er allemaal bent.”
“Dank ook aan Fred de Vries voor de uitnodiging om hier te spreken.”
Wie heeft ooit bedacht dat je een presentatie begint met bedanken?
Waarschijnlijk is het idee om beleefd te zijn.
Een slechte gewoonte.
Je publiek zit echt niet te wachten op beleefdheden.
Het wil geïnspireerd worden. Informatie krijgen. Iets nieuws horen.
En mensen die ‘gestuurd zijn’ door hun baas willen al helemáál niet bedankt worden.
Die denken alleen maar: “Tss, alsof ik een keuze had om hier te zijn.”
Bedanken dient geen enkel doel
Het leidt alleen maar tot een dertien in een dozijn start van een presentatie.
Het publiek valt in slaap, nog voordat de spreker zijn eerste punt heeft gemaakt.
De eerste minuten van een presentatie zijn kostbaar
Van levensbelang.
Kwestie van erop of eronder.
Daarom niks te dank je wel. Meteen met de deur in huis vallen.
Begin met een verhaal
Toen ik 7 jaar oud was, en mijn zus 5, speelden we op ons stapelbed.
Zo begint Shawn Achor zijn TEDtalk ‘The happy secret’.
De eerste drie minuten van zijn presentatie wijdt hij aan een verhaal uit zijn jeugd.
Een verhaal als start laat impliciet de luisteraars een voordeel of belofte zien.
Iets dat in de rest van de presentatie expliciet wordt. Met zo’n begin maak je een eerste indruk.
Het zegt iets over je, zonder dat je je officieel voorstelt.
Of iemand bedankt.
Een verhaal maakt het publiek nieuwsgierig naar meer
Ik moet een bekentenis doen. Zo’n 20 jaar geleden deed ik iets waar ik spijt van heb.
Als iemand zó begint. Reken maar van yes dat het publiek luistert.
Dan Pink start zijn TEDtalk ‘The puzzle of motivation’ op die manier.
Een goed begin is kort. Het is een teaser.
Het heeft áltijd een relatie met de rest van de presentatie.
Anders slaat het nergens op.
En het belangrijkste: het is waargebeurd.
Heb je geen persoonlijke anekdote? Start met een verhaal over iemand anders.
Bekend of onbekend. Een verhaal dat je hebt gelezen of gehoord.
Dus. Weg met die bedankjes.
Dat kan na afloop.
Oh, en nog één ding: een goede start is niet zonder gevaar
Je schept een verwachting met zo’n lekker begin. En die moet je waarmaken.
Je wint de aandacht van het publiek.
Maar die spat als een zeepbel uit elkaar als de rest niet net zo aantrekkelijk is.
Lange verhalen met bulletpoints zijn uit de tijd. Sprekers staan voor de uitdaging om in een beperkte spreektijd hun publiek te overtuigen én inspireren.
Pauline le Rûtte traint professionals om van hun kennis en ideeën een helder verhaal te bouwen en dat aantrekkelijk te presenteren, zodat het publiek in beweging komt.
Ze schrijft blogartikelen op haar eigen website, organiseerde TEDxDamlaan op 13 september 2013 en publiceerde in datzelfde jaar haar boek "Een goed idee is er om te delen". Een praktisch boek met concrete opdrachten en verwijzingen naar vele TEDTalks.
Je wordt met de week strenger. Maar ik vind het een prima boodschap. Dus niet bedankt voor dit verhaal. Dit gaat over contact met je publiek. Geen plichtplegingen en zeker geen inhoudsopgave, maar een verhaal! Heeft niet iedereen wel een (één) persoonlijke anekdote? Anders misschien een leuk thema voor een nieuwe workshop: mijn persoonlijke verhaal.
En jij weet mij overal te vinden.. Beetje streng is nodig, anders komen we er niet vanaf :-) Ik verbaas me telkens weer over hoeveel verhalen mensen meenemen naar mijn workshops en trainingen. We moeten soms even graven, maar ze zijn er wel. Een anekdote als start, zeker als hij persoonlijk is (je kunt ook over een ander vertellen), wekt het meeste vertrouwen. In Walk the TEDtalk, mijn workshop, komt hij aan de orde, naast nog 2 krachtige manieren van openen.