Het roer moet radicaal om bij de banken
Surfend op de enorme kredietgolf, is de bankensector volledig uit zijn voegen gegroeid. Extreme voorbeelden daarvan zijn de Ijslandse en Ierse banken, die op hun hoogtepunt wel 9 maal zo groot waren als het BBP van die landen.

Nu kredietexpansie heeft plaatsgemaakt voor een snelle kredietafbouw, komen de kwalijke kanten van de ongebreidelde groei pijnlijk aan het licht.

De onverantwoorde hefboom die gebruikt is om alsmaar sneller te groeien, leidt op de weg naar beneden tot niet meer te controleren krimpverschijnselen.

Banken zijn gedwongen tot versnelde verkoop van beleggingen, tot afstoten van allerlei taken, tot inkrimping van personeel. Bovendien worden bonussen verruild voor gouden parachutes.

Banken ontvangen ongebreidelde steun
Ondertussen probeert de politiek, die één van zijn voornaamste steunpilaren van de verkiezingskas ziet verdwijnen, te redden wat er te redden valt.

Alleen al in de VS is meer dan $ 3 biljoen uitgegeven aan directe en indirecte steun aan het bankwezen.

In Europa is de belangenverstrengeling tussen politiek en bedrijfsleven misschien wel het duidelijkst bij de Spaanse caja's en de Duitse Landesbanken, maar ook in andere landen is de band sterk.

Steun aan banken steeds meer onder vuur
Weerstand tegen de voorkeursbehandeling van de bankensector begint toe te nemen en zal wellicht zelfs onvriendelijke vormen gaan aannemen, zeker naarmate de afkickverschijnselen van de schuldenoverdosis nog verergeren.

De roep om de banken om te vormen van gokpaleizen tot utiliteitsbedrijven wordt dan ook steeds sterker. Het accent zou dan weer komen te liggen op het simpelweg faciliteren van het betalingsverkeer en de kredietverlening zou aan nog striktere voorwaarden moeten worden gebonden.

Zinvolle alternatieven
Met een bankensector, beroofd van zijn dominante rol binnen de samenleving, is er meer tijd en ruimte voor initiatieven met een duurzaam en verantwoord karakter.

In het blog van 7 juli j.l. Vastgoedsector moet ons behouden voor Armageddon werd de nogal alarmerende mening van topeconoom Rifkin besproken. Hij pleit onder meer voor het CO2 neutraal maken van de vastgoedsector.

Dat is echter een langzaam proces en er wordt van verschillende kanten dan ook sterk aangedrongen op een wezenlijke versnelling van allerlei alternatieve energieprojecten.

Waarom geen mega-project zonne-energie?
Zo vraagt men zich bijvoorbeeld terecht af, waarom niet veel meer gedaan wordt met de 320 dagen per jaar waarop in Zuid-Spanje de zon schijnt. Tot nu toe was het voornaamste argument daartegen natuurlijk dat zonne-energie veel te duur is.

Indien echter voor zonne-energie nu hetzelfde gedaan zou worden als in de jaren '60 en '70 voor de chipindustrie, dan zou schaalvergroting het onrendabele gat in sneltreinvaart kunnen dichten.

Dat gat is trouwens toch al niet zo groot als men in de prijs van olie en kolen meer rekening zou houden met milieu- en schaarstefactoren. Betrekt men dan ook nog sociale factoren, zoals een werkloosheid van meer dan 30% in Andalucia en Extremadura, in de berekening, dan bestaat er eigenlijk helemaal geen gat.

De vraag is nu of de westerse economieën door moeten gaan met het dempen van een peilloze put (bankensector) en op die manier schaarse middelen verkeerd gebruikt, of dat zij de onvermijdelijke pijn snel nemen en de sector overlaten aan "creative destruction"?

De keuze lijkt simpel
Wat is zinniger? Het ondersteunen van insolvabele caja's of het stimuleren van grootschalige energieprojecten, die zich op lange termijn ten minste terugbetalen.

Dat men van politici geen verantwoorde besluiten kan verwachten, blijkt maar weer eens aan de volstrekt onbeholpen manier waarop zij telkens weer de Eurocrisis weten te verergeren. De Griekse zelfmoord, door plotseling een referendum ter sprake te brengen, vormt daarvan voorlopig weer het laatste bewijs.

De markten dwingen de juiste keuze af
Het ziet er nu naar uit dat de markt hen de beslissing uit handen zal nemen. Pijnlijke herstructurering van de bankensector lijkt onvermijdelijk en als de rook is opgetrokken zal er zeker behoefte zijn aan grootschalige langetermijnprojecten die niet alleen de economie stimuleren, maar ook de onderlinge solidariteit binnen Europa bevorderen. De energiesector is een voor de hand liggende keuze.

Hoe dat nu met die solidariteit gesteld is, kan men goed zien in het ludieke werk van Yanko Tsvetkov

(Google auteur)
__________________________________________________

Nagekomen artikelen: