De PIIGS komen de rest van Euroloand steeds zwaarder op de maag te liggen. Gebrek aan daadkracht van de kant van de Europese politici, ook nog gekoppeld aan vakantietijd, komt een oplossing van de Eurocrisis absoluut niet ten goede.

Traditioneel wordt op 1 augustus in Italië het jachtseizoen geopend en beginnen de jagers massaal te schieten op alles wat beweegt. Deze maal hebben de vermaledijde speculanten zich echter bij het schietfestijn gevoegd, op jacht naar sappige hoog renderende staatsobligaties.

Gisteravond heeft de Italiaanse premier Silvio Berlusconi deze speculanten onverbloemd de schuld van de crisis in de schoenen geschoven, onder het motto:”als een boer niet kan zwemmen, ligt het aan het water”.

De knulligheid en onverschilligheid van de politieke leiders ten aanzien van de enorme crisis die momenteel gaande is, begint zo langzamerhand wel erg pijnlijk te worden.

Afgelopen zondag hebben de paparazzi de zoveelste bunga bunga party van de Italiaanse premier kunnen registreren. Het is wel duidelijk waar zijn prioriteiten liggen.
Dat stelt zelfs de onbenullige verspreking van onze Mark Rutten in de schaduw!

Het ziet ernaar uit dat de financiële markten steeds ongeduldiger worden bij zoveel onduidelijkheid en eisen steeds hogere rente voor staatsobligaties, die niet expliciet door Duitsland gegarandeerd worden. Zij dreigen hierdoor de regie over de gang van zaken binnen de EU volledig over te nemen.

Het wordt tijd dat politici zich proactief opstellen en met één stem naar buiten treden. Herman van Rompuy zou, volgens een Frans/Duits voorstel, president van de EU kunnen worden.

Die stem kan dan de euro tot de laatste snik verdedigen en uitleggen dat fiscale eenheid met strakke begrotingsregels binnen EU absoluut noodzakelijk is of die stem effent de weg voor de uittocht van de zwakke broeders.

Daarmee zou de G€URO een feit zijn (de nieuwe euro voor Duitsland, Nederland, Oostenrijk, Finland, Luxemburg, voornamelijk Germaanse euro dus).

De Duitse politieke en zakelijke top is zich bewust van het feit dat Duitsland en in het kielzog Nederland, het meest geprofiteerd heeft van de euro.

Zonder deze maal ook maar een schot te lossen heeft de Duitse exportmachine zich een prominente plaats op het wereldtoneel weten te veroveren.

Zonder een euro die veel zwakker is dan de DM ooit geweest zou zijn, zou dat waarschijnlijk niet gelukt zijn. Ook de export binnen de EU heeft een forse bijdrage aan het succesverhaal geleverd.

Probleem is echter, dat het Duitse kiezersvolk een volstrekt andere mening heeft. De gemiddelde Duitser vindt dat hij driemaal voor Europa betaald heeft:

  1. door als grootste contribuant op te draaien voor een onevenredig groot deel van de kosten van de Europese instellingen en subsidies voor zwakke landen
  2. door alle kosten op zich te nemen voor de Duitse hereniging en
  3. door koopkrachtverlies als gevolg van een slechte DM-Euro conversiekoers, ten gunste van de koopkracht van andere landen

Logischerwijs hebben Duitse politici in het openbaar nooit willen toegeven hoe voordelig de euro voor hen was, uit angst voor een nog hogere bijdrage aan Brussel. Die "zonde" haalt hen nu weer in.

Indien zij nu namelijk niet in staat zijn de kiezers te overtuigen van het nut en de noodzaak van de huidige euro, komt het ontstaan van de in de Berlijnse wandelgangen veelbesproken G€URO wel heel snel naderbij.

Dat zou de uitspraak van politiek commentator Bruce Anderson dat de euro "could have worked but only through an unattainable transformation in human nature", rechtvaardigen.